Gmina Łęka Opatowska

Położenie i uwarunkowania geograficzne

Gmina Łęka Opatowska położona jest w południowej części województwa wielkopolskiego przy trasie Poznań - Katowice. Jest pierwszą na południu gminą w Wielkopolsce. Na północnym-wschodzie gmina graniczy z województwem łódzkim- gmina Wieruszów i gmina Bolesławiec, na południu z województwem opolskim- gmina Byczyna. Sąsiedzi w Wielkopolsce to: od zachodu gmina Trzcinica, z północnego - zachodu z gmina Baranów.

Ślady zamierzchłej historii…
Pierwsze dowody działalności człowieka na terenie gminy Łęka Opatowska datowane są na okres epoki brązu. Są to groby przedhistoryczne usytuowane pomiędzy Łęka Opatowską a Lipiem. W okresie rzymskim (I - IV w.) linią rzeki Prosny przebiegał Szlak Bursztynowy do morza Bałtyckiego. Położenie gminy przy najważniejszym wtedy szlaku handlowym przyczyniło się znacznie do rozwoju gospodarczego tych ziem.
O ożywionych kontaktach handlowych świadczą najlepiej srebrne denary rzymskie z czasów cesarza Trojana i kawałki bursztynów, które znaleziono w roku 1875 w Szalonce, a 1885 roku w Opatowie. Najwcześniejsza wzmianka historyczna na temat miejscowości gminnych dotyczy Opatowa, którego powstanie wiąże się z pojawieniem się posiadłości klasztoru św. Wincentego ok. roku 1184. Klasztor ten wystawił w Opatowie kościół pod wezwaniem św. Floriana. Dokument lokacyjny dla Opatowa został wydany dwa razy. W 1239 roku przez Henryka II Pobożnego, ponownie w 1280 roku na niemieckim prawie wiejskim. W XV wieku Opatów miał przejściowo prawa miejskie. Na rok 1280 datuje się również powstanie miejscowości Łęka Opatowska. Powstała ona jako przysiółek wsi Opatów. W roku 1305 po raz pierwszy wzmiankowana jest wieś Siemianice - jako własność prywatna. Odkopano tu osadę i cmentarzysko ciałopalne z okresu rzymskiego. Znaleziono również narzędzia kowalskie, miecz jednosieczny oraz dzban brązowy wykonany w Italii. Od końca XVII w. Siemianice stanowiły ośrodek majątków rodziny Szembeków. Powstanie miejscowości Trzebień datuje się na lata po 1370 roku, a w dokumencie z roku 1381 wymienia się miejscowość już jako opustoszałą. W dokumentach z XIV wieku wspomina się miejscowość Niesób, która położona była na południowy zachód od Kuźnicy Skakawskiej, nad rzeką o tej samej nazwie – można przypuszczać, że to późniejsze Biadaszki. Z konkretną informacją o miejscowości Biadaszki spotykamy się dopiero w zapisach dokumentów z XVII wieku.
W wyniku II rozbioru Polski tereny gminy dostały się pod panowanie pruskie. W drugiej połowie września 1794 roku powstańcy wieluńscy wyzwolili Wieruszów, następnie udali się do dóbr Opatowa i przejęli całkowitą kontrolę nad powiatem ostrzeszowskim, do którego należała ówczesna gmina. Z chwilą przejęcia przez powstańców Kępna (9 listopada 1806r) na terenie rozpoczął się okres Księstwa Warszawskiego, które formalnie zostało powołane w sierpniu 1807 roku. Po kongresie wiedeńskim tereny przez 103 lata znajdowały się w zaborze pruskim na granicy zaboru z Królestwem Polskim.
W 1889 roku ziemie powiatu ostrzeszowskiego podzielono na dwie części, terytorium gminy weszło w obręb powiatu kępińskiego. Bardzo duże znaczenie dla rozwoju części miejscowości regionu miało już wtedy usytuowanie w układzie komunikacyjnym przy drodze Kępno - Opatów - Kluczbork. W grudniu 1875 roku została otwarta linia kolejowa Poznań - Kępno - Kluczbork ze stacją w Łęce Opatowskiej. Traktat Wersalski, który wszedł w życie 17 stycznia 1920 roku zmusił Niemców do opuszczenia terenów powiatu. Po odzyskaniu niepodległości powstały liczne organizacje społeczne: Kółka Rolnicze, Towarzystwo Młodych Polek, Towarzystwo Powstańców i Wojaków czy Towarzystwo Gimnastyczne "Sokół".
Na mocy rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Sejmik powiatowy w Kępnie uchwalił projekt podziału powiatu na obszary wójtowskie gdzie jednym z obszarów został Opatów. Wójtostwo obejmowało wsie: Lipie, Kuźnica Słupska, Łęka Opatowska, Piaski, Raków, Siemianice, Trzebień, Biadaszki i Podbolesławiec. W Opatowie mieściła się agencja pocztowo – telegraficzna, obsługą miejscowej sieci telefonicznej zajmowały się urzędy pocztowe początkowo w Siemianicach (1927 - 1930), a później w Łęce Opatowskiej (1935).Z dniem 1 września 1939 roku wybuchła II wojna światowa. Przez okres okupacji hitlerowskiej Niemcy prześladowali miejscową ludność, wiele osób wysiedlono, wysłano do obozów koncentracyjnych i karnych oraz na niewolnicze roboty w głąb Niemiec. W 1945 roku przez okolice Opatowa na zachód przesuwała się fala niemieckich uchodźców z okolic Wielunia i Częstochowy. W dniach 19 i 20 stycznia wkroczyła 53 brygada pancerna gwardii pod dowództwem pułkownika Wasyla Archipowa niosąc wolność, a jednocześnie grabiąc gospodarzom konie i wozy. 8 maja 1945 roku nastąpił upragniony koniec II wojny światowej. Po wyzwoleniu spod okupacji hitlerowskiej zachowano na tym terenie przedwojenny układ administracyjny. Opatów był siedzibą gminy i gromady, przynależąc do powiatu kępińskiego i województwa poznańskiego. W roku 1954 miejsce gmin zajęły gromadzkie rady narodowe jako podstawowe ogniwa w podziale administracyjnym kraju (na terenie obecnej gminy działały dwie gromadzkie rady narodowe: w Opatowie i Łęce Opatowskiej). Uchwałą Wojewódzkiej Rady Narodowej w Poznaniu z dniem 1 stycznia 1973 roku siedzibą gminy została Łęka Opatowska, obejmującej swym zasięgiem byłą gromadzką radę narodową w Opatowie i Łęce Opatowskiej. Po wprowadzeniu w życie ustawy z dnia 28 maja 1975 roku gmina Łęka Opatowska znalazła się w granicach nowopowstałego województwa kaliskiego.
W maju 1990 roku Rzeczypospolita Polska reaktywowała samorząd terytorialny jako podstawową formę organizacji lokalnego życia publicznego.
W 1995 roku Rada Gminy Łęka Opatowska podjęła uchwałę w sprawie nadania herbu i barw gminy Łęka Opatowska.

Zabytki

Ustronie

Leży na skraju lasów opatowskich w odległości 2 km na północ od Opatowa w 3 ha parku otoczonym lasami. W 1180 roku Mnisi Premostratensi z klasztoru św. Wincentego Ołbinie p. Wrocławiem – fundacja Piotra Włosta paladyna Bolesława Krzywoustego – zakładają wieś Opatów. W 1280 roku Król Przemysław Wielkopolski lokuje Opatów na prawie magdeburskim. Od tej chwili właścicielami opatowskich włości są urzędnicy królewscy: 1532r – wojewoda sieradzki Jan Spytko, 1585 kasztelan Sandomierski Stanisław Tarnowski, 1694 starosta Wieluński Jan Wiktor Olszewski, 1719 sędzia ostrzeszowski i Wawrzyniec z Osin Wężyk, biskup przemyski Walenty z Osin Wężyk w 1736, a w 1786 Franciszek hrabia Stadnicki. W 1877 roku Wielki Książę Fryderyk z Badenii buduje w Ustroniu – Frankopolu zameczek- willę tę w 1906 r. Henryk Hohenzollern rozbudowuje w dwór myśliwski. W XIX wieku był tutaj posterunek służby leśnej niemieckich włościan z Opatowa. W Polsce niepodległej, kiedy lasy opatowskie przeszły na własność państwa Ustronie zostało przydzielone Ministerstwu Spraw Wewnętrznych. Staraniem ministra generała Felicjana Sławoj Składkowskiego urządzono tutaj w 1928 roku prewentorium dla dzieci pracowników resortu oraz dla dzieci Funkcjonariuszy Państwowych. W czasie II wojny światowej czynny był w Ustroniu niemiecki zakład położniczy. Po II wojnie światowej około 1945-1950r. Ustronie spełniało role letnisk, będąc w rękach różnych gestorów. W 1951 roku uruchomiony został w Siemianicach Ośrodek Leśnego Zakładu Doświadczalnego Akademii Rolniczej w Poznaniu, która w 1955 roku przejęła pałacyk oraz otaczający go areał i utworzyła Instytut Leśny na bazie Leśnego Zakładu Doświadczalnego. Następnie w 1956 roku Ministerstwo Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki w obiekcie powołało Resortowy Dom Pracy Twórczej. Obecnie Dom Pracy Twórczej w Ustroniu podlega pod resort Ministra Edukacji. Ludzie nauki znajdują w otoczeniu pięknej przyrody doskonałe warunki do pracy mogą też wypoczywać z rodzinami. Ustronie jest też dla naukowców od wielu lat miejscem konferencji spotkań naukowych i dydaktycznych. Budynek zbudowany na planie podkowy. Bryła parterowa, podpiwniczona nakryta dwuspadowym dachem, w szczytach znajdują się po trzy półkoliste zamknięte okienka, w połaciach dachowych obszerne wystawki mieszczące po dwa okna. Na osi skrzydeł bocznych po ich zewnętrznej stronie znajdują się płytkie ryzality. Na złączeniu korpusu głównego i skrzydła wzniesiono cztero – boczną wieżę nakrytą namiotowym daszkiem. W jej górnej części z każdej strony znajdują się dwa okienka.

Uroczysko Wesoła

Letnia rezydencja hrabiny Marii z Fredrów Szembekowej. Była ona wnuczką komediopisarza Aleksandra Fredry. Kontynuowała rodzinne, nieprzerwane pisarstwo Fredrów - dziadka Aleksandra, ojca Jana Aleksandra, brata Andrzeja. Zasłynęła jako autorka utworów piętnujących przeróżne wynaturzenia życia publicznego i wady narodowe. Stworzyła mecenat artystyczno -naukowy. Protegowała w szczególności Tomasza Lisiewicza - ucznia Jana Matejki. Sam Matejko korzystał z niektórych eksponatów —siemieńskiej kolekcji wypożyczonych mu do Krakowa.

Dworzec w Łęce Opatowskiej

Parterowy budynek Dworca Kolejowego powstał w latach dwudziestych XX w. Jest to dawny budynek stacyjny. W okresie II Rzeczpospolitej była to stacja końcowa Polskiej kolei na granicy polsko-niemieckiej. Wzniesiony został wraz z domami kolejowymi i domem celnym w tak zwanym stylu narodowym. Elewacja frontowa (fasada) jest zwrócona na południowy zachód. Budynek ma plan wydłużonego prostokąta nakryty czterospadowym dachem. Od frontu główne wejście prowadziło przez obszerny ryzalit nakryty dachem z naczółkiem. Wejście zostało zwieńczone półkolem wpisanym w trapez. W dachu znajdują się lukarny w formie leżącego prostokąta. Otwory okienne są wydłużone i zamknięte płasko. Koloryt elewacji jasny harmonizuje z dachówką i otynkowanymi na jasno kamionkami. Wejście flankowane dwoma owalnymi okienkami obecnie zamurowanymi.
Władze pruskie w całym zaborze stosowały jednolitą formę architektoniczną i kolorystykę elewacji nawiązującą do gotyku ceglanego (nadbałtycki, krzyżacki). Na terenie zaboru wszystkie urzędowe budynki zachowywały elewację w surowej cegle np. dworzec w Kępnie, poczta, dworce kolejowe na trasie Poznań – Katowice. Po odzyskaniu niepodległości polskie władze zastosowały zabieg identyczny- zmieniły jedynie „decorum”. Stylistyka realizacji polskich nawiązywała do klasycyzmu i renesansu- epok w świadomości wykształconego społeczeństwa kojarzonych z największą potęgą dawnej Rzeczpospolitej. Tym tłumaczymy wygląd i wspólne cechy domu celnego, budynku stacyjnego oraz budynków kolejowych.

Wozownia w Siemianicach

Jeden z budynków objęty kompleksem pałacowym Pałacu Szembeków w Siemianicach. Budynek klasycystyczny z 1899r., posiada 5 szerokich drzwi, troje centralnych przedzielonych skarpami i oflankowanych pilastrami. Na osi budynku znajduje się wysoka ściana attykowa. Attyka znajduje się również nad 3 centralnymi osiami budowli. Nad trojgiem centralnych drzwi i ścianą attykową znajdują się trójkątne tympanomy wydzielone wydatnymi gzymsami.

Spichlerz Dworski w Siemianicach

Wśród zabudowań dworskich w kompleksie pałacowym w Siemainicach wznosi się również spichlerz zbudowany w stylu klasycystycznym w I połowie XIX wieku. Spichlerz jest murowany, tynkowany, piętrowy, na rzucie prostokąta. Ściany posiadają podział ramowy, dach jest mansardowy z naczółkami i dymnikami. Spichlerz zdobią drzwi klepkowe.

Pomnik na cmentarzu w Opatowie

Pomnik powstał w 1925 roku. Postawiono go ku czci poległych w I wojnie światowej, powstaniach i wojnie 1920 roku. Forma pomnika to obelisk ścięty ukoronowany orłem z rozpostartymi skrzydłami.

Pałac Szembeków w Siemianicach

Wzniesiony w 1835 roku przez Piotra Szembeka. W 1894 roku został całkowicie przebudowany w stylu neorenesansowym. Jest to budynek piętrowy, podpiwniczony z użytkowym poddaszem. Zbudowany na planie wydłużonego prostokąta, którego oś przebiega na linii północ-południe. Do północnej elewacji przylega węższy i niższy aneks gospodarczy. Główny budynek nakryty jest czterospadowym dachem, nad aneksem dach dwu-spadowy. Elewacja frontowa zwrócona na zachód, 11 osiowa, z czego 3 centralne osie zajmuje 4 kolumnowy portyk zbudowany w wielkim porządku. Kolumny podtrzymują obszerną wystawkę. W elewacji ogrodowej, na osi, znajduje się taras. Naroże budynku, pilastry oraz kolumny zdobi groszkowa rustyka i boniowania. Wystawka ma 2 okna, ramowe podziały, wolutowe spływy oraz pinakle wieńczące całość. Kolumny podtrzymują fryz zdobiony tryglifami (płytki z trzema zębami) i rozetami. W dachu znajdują się lukarny – po dwie na bokach wystawki. Piętro honorowe (piano mobile) znajduje się na piętrze ( świadczy o tym wielkość okien- są większe niż okna na dole). Szczyt aneksu zdobi rozbudowana attyka zwieńczona wolutami i pinaklami ( patrz ślimacznica). Układ wnętrz dwutraktowy.
W pałacu znajdowały się cenne zbiory rodzinne z XVII-XIX w., stare meble, szafy gdańskie, obrazy szkoły francuskiej z XVII wieku, jak również włoskiej i niderlandzkiej, akwarele Juliusza Kossaka, zbiory starej broni oraz rękopisy min. „Ślubów panieńskich” Aleksandra Fredry. Wśród eksponatów znajdowało się również siodło z odsieczy wiedeńskiej wysadzane drogocennymi kamieniami (min. rubinami), obecnie eksponat znajduje się w Muzeum Narodowym w Krakowie. Na dzień dzisiejszy z zabytkowego wyposażenia pałacu pozostały kominek, piec i zabytkowa winda do transportu posiłków. Jako ciekawostkę należy podać, iż w pałacu działało centralne ogrzewanie już przed II Wojną Światową. Pałac był miejscem działalności Marii z Fredrów Szembekowei. To ona miała znaczący udział w tworzeniu tutaj ośrodka kultury polskiej. Zgromadziła większość pamiątek odziedziczonych po Fredrach. Pamiątki te zaginęły niestety w czasie okupacji niemieckiej. Aktualnie w pałacu znajduje się Leśny Zakład Doświadczalny Akademii Rolniczej w Poznaniu. W otoczeniu pałacu znajduje się zabytkowy park krajobrazowy i klasycystyczna wozownia. Park o powierzchni 4,49 ha jest pomnikiem przyrody, został urządzony w stylu angielskim.

Kościół pw. Św. Floriana w Opatowie

Został wzniesiony w 1900 roku. Pseudobazylika z transeptem (nawa poprzeczna) poligonalnie zamkniętym prezbiterium. Przy części południowej (prezbiterialnej) znajdują się kruchty. Elewacja frontowa (fasada) znajduje się od północy, na osi wieża pokryta wielobocznym hełmem, nad skrzyżowaniem naw sygnaturka. Świątynię wzniesiono w stylu neoromańskim- decydują o tym przysadziste proporcje, półkoliste zamknięcia otworów, detal architektoniczny i fryzy arkadkowe, bleny ciągnące się rzędem w górnej części transeptu. Na osi transeptu znajdują się pięciolistne rozety w uskokowym otworze. Elewacja z surowej cegły, rozczłonkowane są skarpami i cokołem obiegającym budowlę. Dach nad świątynią dwuspadowy, łamany. W połaciach dachowych umieszczone są lukarny doświetlające przestrzeń nad sklepieniem. Kościół jest sklepiony kolebkowo. Wyposażenie wnętrza świadczy o dawnej i bogatej historii parafii- ołtarze w skrzydłach transeptu pochodzą z epoki baroku.

Kościół pw. Św. Idziego w Siemianicach

W Siemianicach pierwotny kościół był konstrukcji drewnianej, zbudowany przez Jana Siemiańskiego w 1553 roku. Krótko potem został zajęty przez husytów, kacerzy czeskich, którzy wypędzeni z Czech zajęli kościoły w okolicy za wyjątkiem kościoła w Opatowie. Po ich wypędzeniu z Polski stan dawniejszy kościoła przywrócił w 1621 roku ówczesny patron kościoła Joachim hr. z Tarnowa. Biskup wrocławski poświęcił kościół ponownie w 1623 roku. Świątynię powiększono w 1836 roku, a w 1858 rozebrano. Obecny murowany, neoromański kościół został wzniesiony w latach 1856-58 z fundacji Piotra Szembeka. W 1891 roku kościół został konsekrowany przez biskupa Likowskiego, a w 1906 roku wymalowany przez poznańskiego malarza Lisieckiego. Kościół ma 58 łokci długości, 20 łokci szerokości z babińcem, dwiema zakrystiami i grobowcem pod prezbiterium do chowania zmarłych hrabiów Szembeków. Kościół ma 3 ołtarze, w których znajdują się obrazy olejne pędzla mistrza wrocławskiego Schneidera z 1858 roku przedstawiające św. Idziego, św. Józefa i Matkę Boską Różańcową. Jest świątynią orientowaną (prezbiterium zwrócone na wschód), prezbiterium zamknięte jest płasko na osi, posiada absydę. Elewacja otynkowana, budynek nakryty czerwoną dachówką i blachą. O stylistyce decydują przysadziste proporcje i charakterystyczne dla stylu romańskiego fryzy arkadowe i półkoliste zamknięcia otworów. Naroża świątyni zdobią wieżyczki ze ślepymi arkadami zwieńczone pinaklami

Kaplica w Trzebieniu

Kaplica postawiona została w 1948 roku.

Izba Pamięci Wsi Raków

Utworzona w 2004r. w siedzibie stowarzyszenia -Towarzystwa Przyjaciół Rakowa. Wyposażona w eksponaty związane z dawnym życiem i pracą ludzi na wsi- przedmioty codziennego użytku, meble sypialniane, kuchenne. Eksponaty są darami mieszkańców miejscowości Raków. Na miejscu turyści mają możliwość skorzystania z kawiarenki.
Możliwość zwiedzania po wcześniejszych uzgodnieniach telefonicznych pod numerem
(062) 78 14 123.

Urząd Celny w Łęce Opatowskiej

Dom celny jest budynkiem wzniesionym w 1907 roku. Zbudowany na planie prostokąta, nakryty czterospadowym dachem. Elewacja frontowa znajduje się od południa, jest siedmio osiowa, trzy centralne osie podkreśla dodatkowo wystawka o trzech oknach zwieńczona uskokowym murem attykowym. W połaciach dachowych znajdują się lukarnie powiekowe po dwie od południa i od północy pojedyncze od wschodu i zachodu. Budynek skromny detalem i kolorystyką nawiązuje do klasycyzmu, z dachu wystają wysokie biało otynkowane kominy, harmonijnie kontrastujące z dachówkowym przykry ciem. W elewacjach zastosowano ramowe podziały tworzone przez lizeny i gzyms wieńczący. Dopełnieniem budynku są rozmieszczone symetrycznie monumentalne słupy ogrodzenia. Od strony północnej budynek flankują dwa budynki gospodarcze. Całość przypomina założenia pałacowe z epoki nowożytnej. Wejście znajduje się od północy. Budynek ma użytkowe piwnice. Tworzy stylistyczną całość z budynkiem stacyjnym i domami kolejowymi. Należy pamiętać, że przybywający do Polski w okresie między-wojennym mieli w ten sposób jej pierwszy obraz. Zespół ten może przypisać do nurtu w polskiej architekturze zwanego stylem narodowym. Nad jego powstaniem pracowali artyści już w okresie przed I Wojną Światową skupieni w Galicji. Był wśród nich Stanisław Witkiewicz. Styl ten łączył elementy architektury barokowej elementami klasycystycznej z elementami folkloru ( sztuki ludowej), głównie z rejonu podhala.

Rządcówka w Łęce Opatowskiej

Rządcówka w Łęce Opatowskiej została wzniesiona latach 70-tych XIX wieku. Jest to parterowy budynek z mieszkalnym poddaszem nakryty dwuspadowym dachem. Elewacja frontowa zwrócona na południe jest dziewięcioosiowa, z trzyosiowym ryzalitem na osi mieszczącym wejście i klatkę schodową. Elewacja zachodnia trzyosiowa na parterze i na piętrze w szczycie uformowany z cegieł okulus, na parterze skrajną południową oś wyznacza blenda, w partii piwnic osie wyznaczają trzy blendy. Zarówno otwory jak i blendy zamknięte są łukiem odcinkowym. Od wschodu znajduje się przedsionek i wejście do budynku i piwnic. Od północy dostawiono na osi w latach 70-tych XX wieku przybudówkę. Elewacje urozmaicają lizeny pomiędzy oknami, a podziały poziome kamienny cokół, gzymsy podokienne i nad otworami. Szczyty wieńczy spływający na lizeny uskokowy, schodkowy gzyms uformowany z cegieł. Połacie dachowe są ozdobione ażurową stolarką podobnie szczyt ryzalitu. Od południa znajdują się nakryte dachami pulpitowymi lukarny w połaci dachowej.
Wnętrza od wschodu są dwutraktowe ( bez przedsionka ), w zachodnim skrzydle dwu i półtaktowe. Wejście do nich prowadzi z korytarza. Na osi znajduje się obszerna sień mieszcząca schody na piętro i do piwnic.
W większości pomieszczeń zachowała się oryginalna stolarka.
Budynek jest podpiwniczony od wschodu i w części centralnej, stropy na łuku odcinkowym wykonane są z cegieł. Stropy nad parterem to tzw. ślepy pułap. Dach kryty dachówką. Można odtworzyć funkcje poszczególnych kondygnacji i pomieszczeń: w piwnicach była kuchnia i spiżarnia, na parterze znajdowała się część biurowa i „piano nowile”- część reprezentacyjna, na piętrze- sypialnie.

Zabytkowy park przy Rządówce w Łęce Opatowskiej

Park krajobrazowy w miejscowości Łęka Opatowska powstał w II połowie XIX. Według wykonanej inwentaryzacji powierzchnia parku wynosi 4,14 ha. Czytelny pierwotny układ przestrzenny. Na terenie parku znajduje się 741 drzew, a wśród nich 31 sztuk to drzewa o dużych wartościach dendrologicznych tak zwane drzewa okazowe. Wyróżnić można: wiązy szypułkowe, lipy drobnolistne, klony pospolite i kasztanowce białe rosnące w obramowaniu parku od strony północnej. W centrum parku znajdują się drobne jesiony wyniosłe. Przy dawnej rządówce przetrwały posadzone symetrycznie daglezje. W pobliżu można wyróżnić graby pospolite oraz lipy drobnolistne. Średnice niektórych drzew lipowych przekraczają 100 cm, co świadczy o tym, że rosły tutaj przed budową istniejącego dworu. Zachowały się częściowo niektóre drogi parkowe. Park stanowi cenny przykład wkomponowany w otoczenie wsi. Obiekt uznany został za dobro kultury i wpisany w rejestr zabytków pod numerem 726/A na podstawie art. 5 pkt 1, art. 8 ust.1 pkt 2 i art. 14 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1962 r. o ochronie dóbr kultury i o muzeach.

Park przy Leśnym Zakładzie Doświadczalnym w Siemianicach

Ostatnimi właścicielami miejscowości Siemianice była rodzina Szembeków i z tą rodziną właśnie związana jest historia parku. Znajdujący się w zachodniej części parku pałac zbudował hrabia generał WP Piotr Szembek (1788-1866), gdy po upadku powstania listopadowego osiadł w Siemianicach. Na ten okres datuje się też powstanie parku. Na ostateczny wygląd parku wpływały upodobania kolejnych pokoleń rodu Szembeków.
Kompleks pałacowo – parkowy w dniu dzisiejszym zajmuje powierzchnię 4,49ha i w całości jest pomnikiem przyrody. Ma ona charakter parku dworskiego założonego w stylu angielskim. Ścieżki dzielą cały obszar na 19 kwater. Na części powierzchni kwater utrzymuje się pielęgnowane trawniki, czasami z klombami kwiatowymi.
Na roślinność parku składa się ok. 200 gatunków, odmian i form drzew i krzewów. Spośród nagozalążkowych najliczniejszy jest świerk (ponad 30 okazów), a okrytozalążkowe najliczniej reprezentuje lipa (ok. 40 okazów – najgrubsze o obwodzie ponad 4 m). Oprócz tego występują ciekawe okazy barwne buków ( purpurowe, miedziane), odmiany zwisające jesionów i buków. Ozdobę parku stanowi 6 okazałych platanów, a także potężne dęby i wiązy. Okazale prezentują się też klony cukrowe o obwodzie ponad 4,5m. Z innych ciekawych gatunków występują miłorząb, katalpa, glediczja, cypryśnik itd.W parku znajduje się też skupisko wielu odmian różaneczników. Gęstym kobiercem ściele się, na całej niemal powierzchni, bluszcz pospolity.